اینجا خانه ما| مامان! دسشویی هیولا داره!

سجاد از هیولا ترسیده و من خوشحالم که تجربه بزرگ کردن یک بچه دیگر را دارم.

اگر سجاد بچه اولم بود، احتمالا الان زانوی غم به بغل گرفته بودم که «یعنی چی میشه؟! نکنه تا آخر عمرش ترسو بمونه؟!» اما حالا .

- گروه زندگی: این، روایت جریان زندگی است.

زندگی، در خانه ما! - آخه شاید هلولا بیاد تو دسشویی! وقتی پرسیدم: برای چی بیام دم در دسشویی وایسم؟ ، سجاد این جواب را داد.

بی چون و چرای بیشتر، آمدم پشت در دستشویی و خیالش را راحت کردم.

یاد بچگی های خودمان افتاده بودم.

همین سن و سال ها بودیم که دستشویی را، به مثابه سیاهچالی مخوف تصور می کردیم و عموما هولناک ترین بخش خانه محسوب می شد.

تازه نه آن دستشویی های باستانی که مخروطش به هسته کره زمین وصل می شد، همین سنگ دستشویی های امروزی! اگر هواکشی قدیمی در آنجا نصب بود، موسیقی متن ژانر وحشت هم مهیا بود و با هر چرخش پره های جرم گرفته ی هواکش، صدایی همچون گردش چرخ های ارابه مرگ بر جاده زندگی، به گوش می رسید.

سابقا فلاش تانک ها، مثل فلاش تانک های امروزی، لوس و مامانی نبودند.

فلاش تانک، قد بلند، با مخزنی حجیم و رنگی کدر، بیش از هرچیز تداعی گر مردآزما ، موجود موهوم کودکی هایمان بود.

و در راس این هرم خوف و خطر، حمام بود.